Sarbine staat voor de klas op de Esborg: voortgezet praktijkonderwijs in Roden
Het mooie van onderwijs is (naast lesgeven) de schooluitjes. Elk jaar wordt er aan de klas gevraagd wat ze graag willen. Een paar dagen ergens kamperen of toch liever twee of drie keer ergens een dag naartoe. De meesten moesten er deze keer even over nadenken, maar de voorkeur ging dit jaar niet uit naar een kamp, maar dagjes weg.
Erwin en ik hadden het idee om een grote stad te bezoeken. Dus een dagje Amsterdam ‘dat leek ons wel wat’. Dan de vraag: Hoe gaan we naar Amsterdam? Erwin stelde voor om dat per trein te gaan doen. Als ik ergens niet van houd dan is het wel openbaar vervoer, maar vooruit ook dat hoort erbij.
De datum was geprikt, de leerlingen waren op de hoogte, alle identiteitskaarten waren gecheckt, treintickets besteld, dag invulling bekend, wat kon er verkeerd gaan? Nou dat een dag voor vertrek helaas onze twee collega’s die mee zouden gaan, niet meer mee konden. ‘Oh help en nu?’ Gelukkig waren er twee andere collega’s die bereid waren alles om te gooien om mee te kunnen gaan. Fijn, maar ook ergens sloeg bij mij wel de paniek toe, want openbaar vervoer en ik zijn geen goede combi. En dat per trein naar Amsterdam toe gaan, was toch wel Erwin zijn idee.
Op de dag van ons uitje werden we met de schoolbus naar Groningen gebracht en vanuit daar stapten we in de trein naar Amsterdam. Trein gehaald en iedereen zat in dezelfde coupé, dus ik kon rustig ademhalen. We hoefden gelukkig maar één keer over te stappen, dat lukt ons wel. Maar het openbaar vervoer zou niet het openbaar vervoer zijn als alles in de war geschopt zou worden. Stroomstoring Amsterdam, dus twee keer overstappen. Ik heb nog nooit zo vaak in 10 minuten tijd dertien hoofden geteld om te zien of al mijn leerlingen er wel waren. Het zal je maar gebeuren dat er iemand in een verkeerde trein stapt. ‘Ik had toch die gele petjes moeten bestellen’, dacht ik toen we in de tweede trein stonden (ook dat nog) richting Amsterdam.
Het laatste stukje moesten we met de metro. We namen maar de gok dat we niet werden gecontroleerd, want we hadden alleen treintickets besteld. Opgelucht haalde ik adem toen we op Amsterdam Centraal stonden. Als we wel werden gecontroleerd, ach dan hadden we misschien een mooi uitstapje gehad naar het politiebureau. Gelukkig voor ons werd het toch een bezoek aan Ripley’s en een rondvaart door de grachten met als afsluiting eten bij de pizzeria.
De leerlingen keken hun ogen uit. Sommigen zeiden zelfs: ‘juf ik weet niet meer waar ik moet kijken, mijn ogen doen er pijn van.’ Ze vonden Amsterdam leuk, maar ook superdruk.
Eenmaal terug in de trein weer veilig terug naar het rustige noorden, waren we allemaal gesloopt van alle indrukken. Dit is zeker voor herhaling vatbaar, maar reken maar dat een volgende keer die petjes wel op het lijstje staan!
