Geralda Boonstra: “Precies deze combinatie van sfeer, historie en dat vrije uitzicht… dat raakt mij elke dag opnieuw.”

Je kunt er niet omheen aan de Kerkstraat in Peize: een grote, historische boerderij met de zijkant aan de straat en de voorgevel die het dorp aankijkt. Daarachter schuilt een verstilde, persoonlijke woonwereld. Want waar je buiten vooral historie, formaat en verweerd karakter ziet, voelt het binnen licht, ruim en heel eigentijds. Een huis dat leeft. Sinds drie jaar woont Geralda Boonstra hier met haar man en zoon, want beide dochters zijn inmiddels uitwonend. Op een plek die ze zelf nog steeds elke dag “bijzonder” noemt.

Een rijksmonument van ruim 200 jaar oud, midden in het centrum. En toch beleef je hier ruimte, rust en een bijna landelijk gevoel. Dat contrast — dát is precies de magie van deze woning. Binnen? Een persoonlijke mix van japandi, Scandinavisch en een vleug stoer brutalistisch. Nergens trendgevoelig.

Droom die werkelijkheid werd

Geralda en haar man wandelden vaak door Peize. Dan wezen ze ergens naar een huis of naar zo’n plek waar het licht nét goed valt. “Als zoiets ooit op ons pad komt…” Dat soort zinnen. En toen kwam dit huis. Hetzelfde huis waarvan ze ooit tegen de vorige bewoonster grappend, maar ook een beetje serieus, had gezegd: “Dat is eigenlijk mijn huis.” Zes jaar later werd het dat ook.

De tuin bleek later nóg mooier, en groter dan verwacht. “Die had echt wel de helft kleiner gemogen,” lacht ze. Maar dit uitzicht wilde ze wel in de woonruimte. Daar moest het hart van het leven komen.

De boerderij was al eens verbouwd. Maar het klopte voor hen totaal niet. De keuken zat aan de verkeerde kant van het huis. “Mijn koffie was koud tegen de tijd dat ik in de woonkamer was.” Het moest open. Het moest hier, bij dat uitzicht.

Geralda deed al eens een interieuropleiding. Haar man is praktisch. Samen vormen ze een zeer effectief verbouwteam. “Mijn radars gaan meteen aan wanneer het over verbouwen gaat. Mijn man wilde eerst een jaar wachten voordat we iets zouden doen. Dat werd twee maanden,” zegt ze lachend. “Ik wist al lang hoe het moest.”

Dus werd de bestaande slaapkamer grenzend aan de woonkamer herontworpen tot woonkeuken. De wanden gingen open. De zichtlijnen werden leidend. De vloer moest er zelfs helemaal uit, inclusief vloerverwarming opnieuw. Geen makkelijke ingreep, maar wel één die alles logisch maakte.

De badkamer? Die is hun gedeelde trots. “Mijn man heeft zóveel zelf gedaan. Ik ben echt heel trots op hem,” zegt ze. “Hij heeft geduld geleerd, en dat zie je terug in alles.”

Er zijn van die dingen die je niet kúnt ontwerpen. Die er al zijn en die je laat. In hun slaapkamer bijvoorbeeld is een nisje met blauwe, antieke tegeltjes. Niemand weet precies hoe oud, maar het hóórt hier. In het rookkanaal op zolder is een jaartal ingekerfd: 1829. “Hier woonden in de jaren 60 zelfs drie gezinnen tegelijkertijd. Vorig jaar kwam een deel van die familie kijken. Ze wezen exact aan: in de oude woonkamer woonden en sliepen we met z’n allen en een broer woonde in het voorhuis. De opa en oma woonden waar nu de zoon slaapt. En daar kwam iedereen samen om televisie te kijken…”

Die geschiedenis voel je. En precies dát maakt dit huis zoveel meer dan een mooie binnenkant.

En dan dat keukenblad, Braziliaans kwartsiet. Een open-boek-zaagsnede, waarbij de tekening doorloopt. Natuursteen op zijn meest poëtisch en technisch het mooist.

Niet toevallig, want Geralda is technisch tekenaar voor machines, voor het maken van onder meer aanrechtbladen bij hun eigen bedrijf Bakker Stone. “Ik heb er dus een beetje verstand van,” zegt ze met een knipoog. Een vriendin noemde het blad ooit “verschrikkelijk”. Ze moest erom lachen. Smaken verschillen. Maar dit blad is precies wat dit huis nodig had: rauw, levend, écht.

Een detail dat bijna niemand ziet? De tv-kastdeuren, die waren een zoektocht. Ze had ze op Pinterest gezien, maar wáár werden ze gemaakt? Uiteindelijk gevonden, besteld en ingepast. Het zijn van die dingen die de meeste mensen niet opmerken, maar die het interieur wel kloppend maken. “En juist dát vind ik leuk: dat het nergens schreeuwt. Het klopt gewoon.”

Wonen, kijken, ademen

Wanneer ze hier zit, op háár plekje bij het raam met het uitzicht op de tuin, gebeurt het eigenlijk vanzelf. Turen en genieten van eekhoorns, egeltjes en kippen in de tuin. En in de verte zelfs schaapjes. Ze is een tuinmens geworden. In overall, met klompen of laarzen gaat ze regelmatig de tuin in. Wroeten en dan rust in je hoofd. Een soort rust die je niet kúnt forceren.

Dit huis gaf haar ruimte om haar werk én haar creativiteit echt te durven laten zien. “Sinds ik hier woon, durf ik zelfs mijn eigen schilderij op te hangen. Hier durf ik trots te zijn, trots op mijn eigen creativiteit.” En misschien is dát de kern: niet hoe mooi het is. Maar hoe natuurlijk het voelt.

Een historisch huis, met een huid van twee eeuwen. En een ziel die helemaal van nu is, helemaal passend bij de sfeergevoeligheid van Geralda.