“Bij ons thuis was kerst mijn verjaardag”
Ze is met Kerst jarig. Al 64 jaar. Dit jaar wordt ze 65 en geeft ze eindelijk een écht feestje. Maar niet met Kerst. Ellen Oolders, ze werkt al sinds haar twintigste met kwetsbare kinderen. Dat zie je aan haar blik: warm en betrokken. En ja – die twinkeling in haar ogen. Je ziet meteen: dit is er eentje die met Kerst geboren is.
Als kind vond ze dat magisch. “Iedereen is vrij met Kerst. Dus iedereen kwam langs. Meer visite betekende meer cadeautjes. Kerst was bij ons geen Kerst. Kerst was míjn verjaardag.”
Haar moeder was op 1e Kerstdag druk in de weer met het bakken van taarten voor hún 2e Kerstdag: haar verjaardagsdag. “Op deze dag dus geen kerstdiner met familie, want die kwamen immers op 2e Kerstdag voor míj.” In haar herinnering lag er áltijd sneeuw. Dat heeft ze later gecheckt. “Tussen 1960 en 1970 was er zeker vijf keer een witte kerst. Dus mijn geheugen klopt!”
Als puber werd de visite minder. Ze ging zelf op stap naar Pentastoma waar vaak een band optrad. “Dat voelde volwassen. Jarig zijn mét live muziek.”
Tussen haar twintigste en haar veertigste – vóór de geboorte van haar dochter Julia – vond ze haar verjaardag vooral gedoe. “Mensen kwamen op alle mogelijke momenten langs, vóór of na het kerstdiner. Het was nooit te plannen en ik stond vooral te bedienen. En had ik op 27 december ook altijd nog een volle koelkast”, lacht Ellen. Ze stopte ermee en ging een paar jaar met vrienden op wintersport. “Overzichtelijk en gezellig.”
En toen Julia er was, kwam de verjaardag terug, voor háár. “Vanzelfsprekend, dat gun je je kind”, zegt de alleenstaande moeder. Dan ging om 10.00 uur de bel en stonden haar ouders op de stoep. Daarna deden ze het rustig aan. “Met z’n tweeën ga je geen uitgebreid kerstdiner maken. We kozen voor films, comfort food, samen zijn. Dat was óns.”
De laatste 15 jaar ontstond een nieuw ritueel: elk jaar op 24 december samen met Julia een paar dagen naar steeds een andere stad om te winkelen en daar op locatie altijd ‘All you need is love kerstspecial’ kijken. Op mijn verjaardag gaan we dan lekker uit eten. Dat werden hun eigen tradities – los van hoe andere mensen Kerst doen.
En nu ze 65 wordt, zegt ze dat getal hardop. “Ik heb het nooit genoemd. Nu durf ik: 65.” En ze doet iets wat ze nooit eerder deed: een écht verjaardagsfeest organiseren. In januari, op een dag zonder kerststress. Met muziek van vroeger. Met mensen die kunnen komen zonder te moeten kiezen tussen hun kerstdiner of haar verjaardag. “Dan is iedereen weer gewoon beschikbaar.”
Wat ze hoopt op haar verjaardagsfeest? “Dat het swingt.” Dan stopt ze even. En zegt dan zacht, maar stellig: “Weet je wat ik nog belangrijker vind? Dat alle kinderen altijd hun verjaardag kunnen vieren. Veel belangrijker dan een perfecte Kerst.”
