Sarbine staat voor de klas op de Esborg, praktijkschool in Roden
Wanneer ik op school ben, voelen mijn mentorleerlingen als mijn kinderen. Vanaf dit schooljaar sta ik vier dagen voor mijn klas. Het liefst bezorg ik ze elke dag een gevoel van blijdschap, liefde en rust. Helaas kan ik dat niet altijd waarmaken. Thuis ben ik moeder van drie kinderen en op school zeg ik altijd: drie van mezelf, maar eigenlijk vier haha, want die man van mij is soms (best vaak) mijn grootste kind.
Dat alles altijd maar goed gaat, is niet zo vanzelfsprekend en dat heb ik ruim vier jaar geleden zelf ervaren. Na twee gezonde kinderen, kriebelde het al heel snel weer bij mij. Dat gevoel kwam bij mijn man wat later.. toen ik 4 jaar geleden weer in verwachting was van nummer drie, realiseerde ik mij goed dat dit de laatste keer zou zijn, al had ik in mijn hoofd wel vaker nog gewild. De gehele zwangerschap voorliep voorspoedig. De timing, voor zover je daar invloed op kan hebben, was perfect, want net voor de zomervakantie ging ik met verlof.
En toen begon het lange wachten. Waar nummer één en twee zich voor de uitgerekende datum meldden, dacht deze: ik zit wel lekker en blijf nog even zitten.
Ze zeggen altijd dat je je moedergevoel moet volgen. En dat deed ik, dus met 40+6 dagen stuurde ik naar de verloskundige een appje dat deze baby echt heeeeel groot was en misschien wel tien pond zou wegen. Dit was niet alleen aan mijn buik te zien (veel opmerkingen met ‘zijn het er niet twee’), maar ook mijn gevoel zei dit is echt een flinke baby. De verloskundige stelde mij gerust en ze had al een verwijzing naar het ziekenhuis gestuurd. Dit alles speelde in augustus 2021, het laatste staartje van corona waarin ziekenhuizen zo min mogelijk patiënten ontvingen. Voor mij zaak om maar rustig af te wachten. Toen eindelijk de weeën begonnen, twee dagen na het versturen van het appje, kon ik mijn geluk niet op. Mijn wens om ook bij nummer drie thuis te bevallen was groter dan groot en vol goede moed ging ik de bevalling in. Toen de verloskundige met stagiaire en mijn schoonmoeder waren gearriveerd, sloeg bij mij de paniek toe. Ik weet nog precies het moment dat ik dacht: ‘dit komt nooit goed’. Inmiddels was niet alleen de paniek in mij voelbaar, maar ook bij iedereen die er was. Geen hartslag meetbaar. De ambulance was onderweg en inmiddels had de verloskundige, die erbij was, Sanne ook ingeschakeld. Toen het er echt om spande, was de traumahelikopter al boven ons huis aan het vliegen.
Voor mij is dit allemaal een grote zwarte vlek in mijn geheugen. Ik kwam pas weer op de wereld toen ik het geklepper van de traumahelikopter hoorde en iets wat als een huilende baby klonk.
‘Zo dit klusje was geklaard’, dacht ik, tot ik alle bezorgde gezichten om het bed zag. Dit was echt kantje boord. Ik zag alleen een enorme grote baby die inmiddels wat meer geluid maakte. De ambulance nam de baby mee samen met mijn man. Ik kon thuis nog even bijkomen, dacht ik haha.. maar er moest nog één laatste klusje geklaard worden. Nou, dat kostte nog anderhalf uur en veel aanmoedigende woorden van Sanne.
Dat niet altijd alles verloopt zoals je denkt of misschien hoopt was mij na nummer drie wel duidelijk. Een zoon van, jawel, tien pond schoon aan de haak werd gelukkig na een aantal onderzoeken gezond verklaard.
Zonder hulp van iedereen die er was had ik het niet gered. Niet alleen het medische handelen, maar ook de bemoedigende woorden hebben mij er doorheen gesleept.
Voor dit verhaal geldt: eind goed al goed, maar niet zonder slag of stoot.
