Sanne is verloskundige en werkt in haar eigen praktijk in Roden
Dit wordt een wat serieuzer stukje dan de columns die ik hiervoor schreef. Ik maak me namelijk zorgen. Niet over de aanstaande ouders, de baby’s of de wereld. O, ja; dat laatste natuurlijk wel in zekere mate.
Maar ik maak me ongerust over de toekomst van de kraamzorg en daarmee de geboortezorg. Vanuit verzekeringen en CAO-afspraken is het salaris van iemand die je de eerste 8 dagen met raad en daad ondersteunt, minimaal. Daarnaast moeten ze bij nacht en ontij op pad om een thuisbevalling te assisteren. Vaak ben ik er dan al even en komt de kraamverzorgende bij de laatste paar uren. Dat is fijn, als extra paar handen, voor hand- en spandiensten, het maken van notities en foto’s als ik andere dingen doe. Als dan dezelfde kraamverzorgende dan ook nog de rest van de week kan blijven, is dat van grote meerwaarde voor de verse ouders. Want het is zo essentieel voor de verwerking van de bevalling om er veel over te praten. En naast het verhaal delen met je moeder, je beste vriendin en de buurvrouw, is het zo fijn dat je kunt napraten met iemand die erbij was. Die, terwijl jij je uiterste best aan het doen was, de vrouw met baren en de partner met ondersteunen, op de hoogte is van de tijdstippen, de volgorde en hoe geweldig mooi het was dat het (thuis) lukte. Kraamverzorgenden kunnen namelijk ook assisteren tijdens een poliklinische bevalling. De verloskundige komt natuurlijk ook nog wel langs voor o.a. het napraten, ik in mijn kleine praktijk minimaal 3 keer en in grotere praktijk komt de geboorte-begeleider vast ook langs.
Maar tussen het was vouwen door, of bij de koffie even dat “weet je nog? Hoe zat dat en dat ook alweer?” En ook het geruststellen tijdens de baby blues dagen, snappen waar het vandaan komt. De huishoudelijke taken verrichten en de zorg voor een eventueel ander kindje wat ze overneemt. De kersverse ouders alles leren rondom de verzorging van de baby. En vooral: vertrouwen geven, dat het jullie echt gaat lukken samen, dat de borstvoeding heus goed gaat, dat die navelstomp goed geneest en je echt wel gaat horen welk geluidje of huiltje wat betekent.
Die kraamzorg staat onder druk. Er gaan veel collega’s weg wegens jarenlang keihard moeten werken en er komen maar weinig voor terug. De minimale zorg lijkt nu i.p.v. 42 naar 24 uur te gaan. De laatste jaren hebben sommige startende gezinnen genoegen moeten nemen met korte begeleiding aangevuld met digitale zorg. Ook bij een eerste kindje en ook na thuiskomst uit het ziekenhuis.
En dat terwijl grote gesubsidieerde programma’s als Kansrijke start en de eerst 1000 dagen ontzettend aan de weg aan het timmeren zijn. Maar de basis, de fundering onder het ouderschap wordt afgebroken. Ik snap hier helemaal niets van en ik maak me zorgen. Onbegrip over het wanbeleid van ons zorg-systeem en zorgen over de kindjes die gaan komen. Want als de ouders minder goed ondersteund worden, blijven ze langer onzeker en zullen de baby’s met minder vertrouwen deze instabiele wereld in stappen. Hoe dit tij gekeerd kan worden, daar heb ik geen idee van. Petities invullen, de kraamzorg die je hebt, extra waarderen, wijs stemmen als er verkiezingen zijn. Maar feit is dat wij als verloskundigen enkel thuisbevallingen kunnen en willen begeleiden els we een kraamverzorgende naast ons hebben staan, voor het geval dat. En het verlies van deze keuzevrijheid zou een groot verlies zijn. Vandaar dit serieuze pleidooi.
