DAG

Geen dag is te voorspellen

‘Ik spreek bij uitvaarten en maak levensverhalen als iemand overleden is. Maar het kan ook zijn dat iemand ziek is en zelf nog woorden wil geven aan het verhaal en ik dus in gesprek ga vóór iemand overleden is. Daarnaast ben ik uitvaartverzorger. Ik kom als iemand overlijdt en help tot de uitvaart. Ik help van A tot Z; dus dat gaat vanaf het aankleden en wassen na het overlijden tot de dag van uitvaart en daarna’, vertelt Marga. Haar werk is niet te voorspellen en daardoor weet ze nooit hoe een dag of week eruit ziet. ‘We zitten hier nu aan tafel, maar het kan ook zijn dat de telefoon zo gaat en ik in actie moet komen.’

Geen vaste werkdagen

‘Ik zie wat ik doe niet als werk. Het is een roeping. Een prachtig mooi beroep’, aldus Marga. ‘Het is naar als mensen jong overlijden, maar zo mooi om mensen te mogen helpen. Dit is verweven in je eigen leven’, vervolgt ze. ‘De telefoon staat 24/7 aan. Midden in de nacht worden we ontzorgd door collega’s die we voor de verzorging inschakelen. Maar verder kan het best zo zijn dat ik net van plan was boodschappen te gaan doen, maar toch een melding krijg. Dan kleed ik me om, stap in de auto en ga naar de familie.’ Desondanks heeft ze weinig stress van het werk. ‘Ik heb geleerd om pas aan te gaan staan als de telefoon staat.’

Elke dag een stukje balans vinden

‘Ik zing in Popkoor Puur in Roden op de donderdagavond. Dat heb ik nodig; dat is mijn ontspanning. Als het enigszins kan, wil ik daar zijn. Gelukkig werk ik samen met mijn man Gerrie, dus wij kunnen elkaar afwisselen in het werk en elkaar ruimte geven. Desondanks lukt het niet altijd.’ Toch probeert ze elke dag wel die balans te vinden tussen werk en ontspanning. ‘Ik merk dat ik sinds ik dit werk doe, die balans nodig heb. Wij werken ook op zaterdag en zondag en op avonden, maar het kan ook maar zo zijn dat er een dinsdag niks te doen is. Gelukkig is er ruimte om niks te doen. Of ik daar goed in ben? Nee’, antwoordt ze lachend.

Dagen worden niet gedomineerd door verdriet

Als Marga ergens vertelt wat haar beroep is, ziet ze het gezicht van anderen in een serieuze stand schieten. ‘Wat een verdriet en ellende haal je je op hals, denken anderen. Tuurlijk we komen bij mensen die verdriet hebben’, vertelt ze, ‘maar we halen ook herinneringen op en we lachen, soms is het vreselijk lachen zelfs. Dus worden mijn dagen gedomineerd door verdriet? Nee, al heb ik ook wel eens een brok in mijn keel. Ik dacht eerst dat je koud en kil moest zijn voor dit werk, maar het is het tegenovergestelde. Wel heb ik geleerd dat je moet meeleven en niet meelijden. Je moet er zoveel mogelijk voor die ander met het verdriet zijn.’

Een favoriete dag is moeilijk aan te wijzen

Even valt het stil. ‘Het gebeurt me niet vaak dat ik geen antwoord heb’, lacht Marga. ‘Maar ik zie mijn werk niet als werk. Het is verweven in mijn leven. Een goede dag is mensen kunnen begeleiden als iemand net is overleden. Of als ik vrij ben en op mijn fiets door het herfstlandschap ga. Een goede dag is ook een uitvaart tot een goed einde brengen. Ik heb verschillende goede dagen. Er is geen enkele dag waar ik met tegenzin tegenop kijk.’

De zwaarste dag

Zonder twijfel is er één moment na het overlijden dat Marga altijd weer als het meest moeilijk beschouwt. ‘Als iemand komt te overlijden hoop je dat die nog lang toonbaar is’, vertelt ze. ‘Je hoopt dat nabestaanden alle dagen nog even kunnen kijken, nog even de hand vast kunnen houden en nog even aan die kist kunnen zitten. Wij zien helaas ook dat overledenen achteruit gaan. En dan zijn wij degene die aan de naasten moeten adviseren, dat het beter is de kist te sluiten om de herinnering te houden hoe hij of zij was. En dat is heel moeilijk in ons werk, om de kist te sluiten met de familie en dan vooral als dat eerder is dan verwacht. Dat je erbij bent, dat ze hun geliefde nooit meer terug gaan zien.’

Deze rubriek is ook te beluisteren in de DAG Podcast. Marga spreekt uitgebreid met redactrice Maria over haar beroep en wat ze allemaal meegemaakt heeft. Zo vertelt ze hoe ze eens moest spreken tijdens een uitvaart en helemaal nerveus werd van een vrouw die haar maar indringend bleef aanstaren. ‘Heb ik een vlek ofzo?’, lacht Marga. ‘Na afloop komt ze naar me toe en zegt: ik heb je van top tot teen bekeken, maar bij wie hoor je nou? Ik heb de neven nog eens bekeken en herinner je niet van een familiedag, maar je moet toch wel familie zijn zo goed als je deze persoon weet neer te zetten. Nou, dan ga ik wel huppelend het crematorium uit.’ Luister de podcast via dekrantnieuws.nl of download de Kranten app in de Google Play Store of Apple App Store.