Italië heeft een speciaal plekje in mijn hart. Thuiskomen is een groot woord, maar het voelt zeker goed om elke zomer richting dit land aan de Middellandse Zee te reizen. Een combinatie van zon, zee, fantastisch eten en fijne mensen maken dat ik al jarenlang geen enkel ander land verkies om de zomer door te brengen.

Sterker nog, al jaren spenderen we onze weekjes vrij op dezelfde plek. Saai? Misschien, maar is dat ook niet juist aangenaam op vakantie? En eigenlijk is dit levendige dorp waar de stranden overvol zijn en je elke avond over de koppen kunt lopen in de winkelstraten verre van saai. Wél elk jaar hetzelfde. We hoeven maar de auto uit te stappen, of de eerste ‘Ciao regazzi’ klinkt al over straat.

Alle Nederlandse gewoontes en structuren gooien we graag overboord zodra we ons kikkerlandje achter ons laten. Onze kinderen gaan niet bepaald vroeg op bed, eten wekenlang pasta’s en pizza’s en een heleboel gelato’s en doen zich te goed aan een heleboel zonneschijn. We worden luider en rijden pittiger. Opeens drinken we Limoncello’s en Prosecco. Als we voor Italianen worden aangezien, is onze vakantie pas echt geslaagd.

In deze Blos! gaan we ook naar het buitenland. Je vindt een heerlijk zomerverhaal om even weg te dromen als je in Nederland blijft of om mee te nemen om uitgebreid te lezen op misschien wel een Italiaans strand.

Ook vertelt Alien hoe het is om permanent in Italië te wonen. Zij en haar man Albert waagden de stap nadat ook zij al jaren – heel saai – naar hetzelfde plekje op vakantie bleven gaan. Ik vroeg haar naar haar ultieme Italië moment, nadat ik die van mij uit de doeken deed.

Want hoewel ik heerlijk woon in Nederland en nooit vrienden en familie achter zou willen laten, is er toch elke dag daar in Italië één zo’n moment waarop het gevoel dat we Nederland achter ons moeten laten, wel heel sterk aanwezig is. Golden hour, noemen ze het ook wel, en hoewel dat heel kwezelig en insta-waardig klinkt, vind ik dat laatste uurtje op het strand aan het einde van de dag wel een momentje met een gouden randje. De hele dag neem je het wellicht wat teveel voor lief; die zon, die zee en het samenzijn. Totdat die zon minder fel wordt, de kinderen écht nog niet naar huis willen en je hand in hand op zo’n strandbedje ziet hoe het strand een beetje leger wordt. Juist dan is er samen zoveel te lachen en zijn er extra knuffels voor elkaar. Er is even niks wat moet, behalve samenzijn in die zon. Dat we toen de kids nog klein waren vaak uren op het balkon zaten te wachten tot ze eindelijk wakker werden van hun middagslaapjes en we ook echt alleen dat golden hour nog op het strand konden doorbrengen, helpt misschien wel mee bij dit gevoel. Want zo lang zitten wij daar al saai te zijn op datzelfde strand in Italië.

Fijne zomer! Drie keer raden waar wij te vinden zijn…